Początek wojny z Rosją
17 września 1939 Armia Czerwona, pod pozorem ochrony mniejszości narodowych na ziemiach polskich, rozpoczęła wojnę z Polską. Był to ostateczny cios, z jednej strony agresja Niemców, z drugiej atak Związku Radzieckiego. To, że taki atak się odbędzie było wiadomo już w sierpniu, kiedy pakt podpisali Ribbentrop i Mołotow. Oprócz właściwej treści aktu, dołączono do niego tajny dokument, odnoszący się do podziału Polski na strefy wpływu: niemieckiej i radzieckiej.
Armia Czerwona nacierała na wszystkie strategiczne miasta, od Wilna po Lwów. Wszyscy oficerowi, którzy zostali pojmani w trakcie agresji radzieckiej natychmiast trafili do aresztu, po czym dokonano ich mordu, między innymi w Charkowie i Katyniu.
Równocześnie w miejscach gdzie znajdowały się oddziały Armii Czerwonej cierpiała miejscowa ludność. Gwałty, rabunki były na porządku dziennym. Praktycznie przez całą II wojnę światową żołnierze radzieccy gdzie się pojawili siali spustoszenie.
Po zakończonej wojnie Polska wpadła w sieci wpływów radzieckich i do prawdziwego wyzwolenia trzeba było czekać do roku 1989
Ludowe Wojsko Polskie
Rok 1943 to sformowanie Ludowego Wojska Polskiego, na terenie ZSSR. Wszystko z inicjatywy komunistów ze Związku Patriotów Polskich, a za datę główną uznaje się maj 1943 i miejscowość Sielce. Formalnie utworzono 1 Polską Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Z uwagi na liczne braki w kadrze oficerskiej, przetrzebione przez ZSRR i zbrodnie katyńskie, wielu dowodzących wchodzących w skład polskiej dywizji było po prostu żołnierzami Armii Czerwonej. Polskie władze w Londynie nie uznały tej dywizji za wojsko polskie, a jego dowódcę Berlinga uznano za zdrajcę i dezertera. W roku 1944 udało się utworzyć 2 Armię, natomiast próby formowania 3. Armii spełzły na niczym, brakowało doświadczonej kadry oficerskiej. LWP brało udział między innymi w Bitwie pod Lenino, a także w trakcie przełamaniu wału pomorskiego. Równocześnie polskich żołnierzy dopuszczono również do walki o Berlin czyli końcowej bitwie II wojny światowej, rozegranej na kontynencie europejskim
Polska partyzanta w II wojnie światowej
Polska w trakcie II wojny światowej była w trudnej sytuacji. Niemiecki okupant tępił w każdym calu polskość, wprowadził drakoński system kar. To jednak nie powstrzymywało polskiego ruchu oporu, polskiej partyzantki od walki zbrojnej wobec okupanta. Polscy partyzanci walczyli zarówno z Niemcami jak i Sowietami.
Niestety Niemcy zwalczali partyzantkę w najróżniejszy sposób, stosowane były najbardziej krwawe metody pacyfikacji. Sowieci również nie pozostawali w tyle, szczególnie pod koniec wojennej zawieruchy, kiedy przygotowywali grunt pod osadzenie władzy komunistycznej w Polsce.
Mimo tego, polska partyzantka odnosiła liczne sukcesy, to właśnie mobilizacja w 1944 pozwoliła przygotować Powstanie Warszawskie. Patrząc na partyzantkę i ruch oporu na ziemiach polskich to należy wspomnieć o liczbach: 350000 w AK, BCh to liczba 170000 osób, a NSZ liczyło około 75000.
Działania polskiego wywiadu
Polski wywiad posiadał pewien wkład w działania wojenne, toczone w latach 1939-1945. Warto wiedzieć, że wśród licznych działań prowadzących do zwycięstwa nad Niemcami Polacy wykazali się ogromnymi umiejętnościami. Wśród najbardziej znanych działań związanych z wywiadem jest znaczna pomoc przy złamaniu niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma. To Polacy rozpoczęli kilka lat przed wojną pracę, nad złamanie szyfrowania Enigma i na tej podstawie, poprzez przeprowadzenie wielu obliczeń, mogli przekazać odpowiednie dokumentacje Francuzom oraz Brytyjczykom. Złamanie szyfrowania w czasach wojny doprowadziło do sytuacji, w której Alianci doskonale wiedzieli o wszystkich ruchach niemieckich.
Polski wywiad w 1944 zdobył elementy niemieckiej broni V1 i V2, po czym przekazał je sojusznikom. Równocześnie przekazał istotne dane odnośnie zakładów, które na terenie Niemiec zajmowały się produkcją uzbrojenia. To pozwoliło na szybkie ich zbombardowanie.
Jan Karski to postać, emisariusz, który dostarczył Aliantom informacje o niemieckich obozach śmierci. Początkowo nie znajdował jednak posłuchu wśród politycznych elit, odsuwały one temat obozów koncentracyjnych od siebie
Wkład technologiczny Polaków
Polska miała swój wkład w rozwiązania technologiczne jeżeli mowa o II wojnie światowej. Owszem, ówczesna polska armia nie była odpowiednio wyposażona, to jednak pewne konstrukcje, zastosowane rozwiązania budziły podziw, zostały wykorzystane przez inne kraje. Czołg 7TP, budowany na obcej licencji, otrzymał kilka innowacji. Silnik wysokoprężny oraz w pełni obracający się peryskop, to rozwiązania stosowane później przy produkcji innych czołgów.
Mine Detector (Polish) Mark I czyli pierwszy ręczny wykrywacz min. Za konstrukcję odpowiadali Kosacki i Garboś, polscy porucznicy. Ten wynalazek znacznie ułatwił brytyjskim oddziałom działanie na polach minowych, tam gdzie do tej pory ponosiło się ogromne straty.
Warto również przypomnieć sobie postać Henryka Maguskiego, który pracując dla Motoroli przygotował pierwsze walkie-talkie. Tak właśnie zaczęła się historia tego urządzenia, które ujrzało światło dzienne w 1940 roku.
Jak widać, Polacy mimo wielu trudności, mieli swój wkład w nowatorskie rozwiązania technologiczne, używane z powodzeniem w trakcie II wojny światowej.
Uzbrojenie polskiej armii
Uzbrojenie polskiej armii w starciu z niemiecką armią nie dawało wiele nadziei na wygraną. Oczywiście latem 1939 naród polski, napędzany informacjami prasowymi i radiowymi oraz sojuszami z Francją i Wielką Brytanią, sądził, że niemiecki najeźdźca zostanie szybko wyparty. Jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna i w październiku 1939, po miesiącu walk, Polska musiała skapitulować przez Niemcami oraz ZSRR. Jak prezentowała się uzbrojenie polskie przed rozpoczęciem wojny?
Polska dysponowała różnego rodzaju czołgami, w łącznej sile około 600 sztuk. To jak się okazało, było znacznie mniej niż miały armie atakujące, a także zdecydowanie mniej niż mieli sojusznicy Polaków.
Do uzbrojenia należy zaliczyć również artylerię różnego typu, w łącznej liczbie 4500, a także samoloty, gdzie stan posiadania wynosił 400 sztuk. Ale oczywiście nie tylko liczby miały znaczenie, istotnym było zaawansowanie technologiczne jak i jednolitość posiadanego uzbrojenia.
Na każdym z wyżej wymienionych pół polska armia przegrywała o wiele długości z armią niemiecką i armią ZSRR
Uzbrojenie Polski
Polskie uzbrojenie na początku II wojny światowej nie prezentowało się imponująco. Oczywiście propaganda wojskowa w tamtych czasach sprawiła, że obywatele naszego kraju wierzyli w potęgę Armii Polskiej. Jednak rzeczywistość była zupełnie inna. Mimo sporej liczebności żołnierzy, okazało się, że polskie uzbrojenie jest niestety zbyt słabe na wielką machinę wojenną ze strony Niemiec. Wystarczy wspomnieć symboliczne już obrazy ataku polskiej armii na koniach z szabelkami w stronę niemieckich czołgów.
Polska w przed dniu wojny posiadała 950 000 żołnierzy, to połowę mniej niż miała armia niemiecka i o 550 000 mniej żołnierzy niż było w ZSRR. Naturalnie do tego można było mobilizować rezerwistów, tutaj jednak również skład liczebny był zdecydowanie mniejszy.
Jak to wyglądało jeżeli mowa o różnym uzbrojeniu? Porównując siłę polskiej armii i jej przeciwników czyli Niemiec i ZSRR, wyniki dawały wrogom miażdżącą przewagę.
Czołgów ponad 10 razy więcej po stronie wrogich armii. Tak samo w przypadku samolotów. I 6 razy więcej uzbrojenia typu artyleria.
Korpus Ochrony Pogranicza
Korpus Ochrony Pograniczna został powołany do działania w roku 1924. Miał za zadanie chronić polskie granice przed potencjalnym zagrożeniem, zarówno militarnym jak i terrorystycznym czy dywersyjnym. Czasy międzywojenne były niezwykle niespokojne dlatego jednostka ta miała dość trudne zadanie by radzić sobie ze szczelnością polskich granic, dokładnym ich sprawdzaniem.
KOP działał tradycyjnie, według wytycznych z ustawy i rozporządzeń do marca 1939. Wtedy to rozpoczęto reorganizację tej formacji, z uwagi na coraz częstsze prowokacje ze strony niemieckiej i coraz trudniejszą sytuację międzynarodowe. Korpus Ochrony Pogranicza był równocześnie przygotowywany pod kątem potencjalnych działań wojennych, ściągano rezerwistów, inwestowaniu w szkolenia oraz naturalnie uzbrojenie.
KOP brał czynny udział w Kampanii Wrześniowej jednak nie jako oddzielna jednostka, a po prostu wszystkie osoby należące do KOP zostały rozproszone po różnych armiach wojska polskiego. 17 września Korpus Ochrony Pogranicza w niektórych miejscach granicznych musiał stanąć do walki z radzieckim agresorem. Z uwagi na dysproporcje w siłach i uzbrojeniu, taka walka była jednak skazana na porażkę
Odzyskanie niepodległości
Polska po I wojnie światowej odzyskała niepodległość. Ponad 100 lat zaborów, walka o niepodległość, szczególnie w XIX wieku i dopiero wielki konflikt światowy pozwolił Polakom na ponowne zamieszkanie we własnym państwie. Czas II Rzeczpospolitej był niespokojny, polskie elity rządzące miały problemy z trwałym opracowaniem polskiej polityki ale równocześnie udało się zrealizować wiele flagowych inwestycji w tym okresie, między innymi zbudowano w wiosce rybackiej Gdynia port, równocześnie miasto to w krótkim czasie się rozrosło.
Oprócz sytuacji wewnętrznej, problemem w tamtym okresie była sytuacja międzynarodowa. Niemcy nie mogli się pogodzić z utratami ziem na rzecz Polski, ZSRR przez kolejne lata rozpamiętywały zahamowanie rewolucji komunistycznej w trakcie Cudu nad Wisłą. Okres dwudziestolecia międzywojennego to polityka równowagi w wykonaniu Polski. Udało się podpisać odpowiednie traktaty pokojowe, pakty o niestosowaniu przemocy z groźnymi sąsiadami. Równocześnie prowadzono politykę zbrojeń gdyż w drugiej połowie lat 30-tych wojna coraz mocniej wisiała w powietrzu. Wszystko zakończyło się 1 września 1939 roku kiedy to Niemcy zaatakowali Polskę, a 17 września od wschody weszły wojska radzieckie. To był koniec świata jaki znali ludzi w nim żyjący
Kampania Wrześniowa
Kampania Wrześniowa toczyła się w okresie 1 wrzesień – 5 październik 1939. W tym czasie polskie wojsko musiało się mierzyć z niemieckim agresorem, a od 17 września także z Armią Czerwoną. Ten czas to liczne bitwy, które zapisały się w historii naszego kraju.
Należy pamiętać o bitwach o Westerplatte (od 1 do 7 września), ważne potyczki toczyły się w okolicach Mławy, 1-4 września. 9-18 września to ciężkie walki z niemieckim agresorem pod Bzurą. Bohaterska obrona Twierdzy Modlin w okresie od 13 do 29 września 1939. Oczywiście należy wspomnieć o obronie Warszawy. Atak na stolicę nastąpił 8 września, a jej kapitulacja 28 września.
Ze wschodu na Polskę napadł ZSSR Najważniejsze starcia z armią radziecką odbyły się w Milanowie 30 września 1939 roku oraz w miejscowości Jabłoń, 28-29 wrzesień.
Kampania Wrześniowa była z góry przegrana. Potencjał militarny Niemiec znacznie przewyższał ten który posiadała Polska. Równocześnie kiedy Polacy dzielnie walczyli z najeźdźcą niemieckim, niespodziewany cios w plecy został zadany przez wojska radzieckie. Los Polski został ostatecznie przesądzony.
Najważniejsze wydarzenia wojny obronnej w trakcie Kampanii Wrześniowej pokazują, z jakimi trudności musiała się liczyć polska armia. Mimo ogromnej przewagi przeciwnika oraz późniejszego ataku ZSRR, polscy żołnierze dzielni bronili ojczyzny. Wśród tych które należy szczególnie pamiętać znajdują się m.in.:
obrona Westerplatte oraz Poczty Gdańskiej. Bitwa pod Wizną czyli tzw. polskie Termopile. Najbardziej krwawa bitwa tego okresu czyli Bitwa nad Bzurą. Heroiczna postawa obrońców Warszawy, którzy utrzymywali stolice przez 28 wrześniowych dni, a także skuteczna obrona Wybrzeża, która zakończyła się kapitulacją Helu dnia 2 października.
Nie wolno równocześnie zapominać o ponad dwóch tygodniach obrony Modlina czy też 10 dni walk o Lwów gdzie ostatecznie, w wyniku beznadziejnej sytuacji, generał Langner poddał się Armii Czerwonej.
Kampania Wrześniowa to naturalnie o wiele więcej heroicznych postaw polskich żołnierzy, praktycznie każdego dnia ataków niemieckich i radzieckich na terenie naszego kraju, dzielni żołnierze ginęli za ojczyznę.
Kampania Wrześniowa 1939 to przede wszystkim wojna obronna narodu polskiego. Nie ma możliwości innego nazewnictwa, praktycznie przez cały wrzesień polska armia odpierała ataki dwóch najeźdźców. Kilka bitew z tego okresu trwale zapisało się w polskiej historii.
Wizna czyli inaczej polskie Termopile. W dniach 8-10 wrzesień 1939 polskie jednostki pod dowództwem kpt. Władysława Raginisa, w liczbie 700 osób toczyły heroiczną walkę z armią niemiecką, która liczyła 40 tysięcy żołnierzy. Niemiecki atak zakładał szybkie przebicie polskich pozycji i oskrzydlenie Warszawy od wschodu. Jednak zamiast krótkiej potyczki, polscy żołnierze przez trzy dni zaciekle bronili pozycji, do ostatniego żołnierza.
Bitwa nad Bzura, trwająca od 9 do 20 września, zapisała się krwawo na kartach polskiej historii. Sytuacja w pewnym momencie została przejęta przez polską armię, jednak posiłki niemieckie, siły pancerne i lotnictwo zaczęły otaczać polskiej oddziały, zamykając kompletnie drogę do wycofania. Tylko nielicznym żołnierzom udało się opuścić teren walki i dostać do Warszawy
Kock i bitwa toczona w okresie 3-6 październik. Samodzielna Grupa Operacyjna Polesie postanowiła ruszyć w kierunku Warszawy, równocześnie nie chcąc ponosić strat w walce z Armią Czerwoną. Niestety drogę odwrotu zablokowały niemieckie wojska. Walka z okupantem toczyła się do ostatniego naboju gdyż właśnie brak amunicji stał się przyczynkiem do kapitulacji
Niemieckie obozy koncentracyjne
Obozy koncentracyjne to sprawnie skonstruowany przemysł śmierci. To miejsca gdzie przez kilka lat II wojny światowej zginęło miliony ludzi. Kaci nie pytali o narodowość, trafiający do obozów mogli mieć jedynie nadzieję, że dożyją do końca wojny, że Niemcy przegrają, a wyzwoliciele dadzą im upragnioną wolność.
W obozach śmierci można było zginąć na wiele sposobów. W początkowych okresach światowego konfliktu w obozach cierpiano zazwyczaj z uwagi na braki żywności, na niskie racje żywnościowe. Dodatkowo katorżnicza praca sprawiała, że słabsze osoby dość szybko zapadały na choroby. W momencie rozpoczęcia niemieckiej wizji ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej, w ruch poszła ogromna machina śmierci. Gazowanie więźniów obozowych, korzystanie z krematorium celem palenia ciał.
Liczby ofiar już nigdy nie uda się ustalić dokładnie, jednak jak podają różnego rodzaju wyliczenia, na terenie Polski, gdzie Niemcy utworzyli obozy koncentracyjne zginęło choćby niecałe 2 miliony polskich Żydów, a ogrom zbrodni uświadamia fakt, że w trakcie trwania wojny do obozów trafiło łącznie tylko trochę więcej niż 2 miliony Żydów polskich.
Druga wojna światowa przyniosła niespotykany do tej pory poziom okrucieństwa. To właśnie w trakcie tego konfliktu Niemcy wymordowali miliony cywilów, wykorzystując do tego choćby obozy koncentracyjne. Miejscem największych zbrodni wybrali sobie Polskę i to tutaj został stworzony obóz w Oświęcimiu. W jakich miejscach Polski znajdowały się obozy koncentracyjne, czyli miejsca kaźni nie tylko narodu żydowskiego ale i oczywiście narodu polskiego?
Niemiecki okupant dość starannie rozmieścił obozy koncentracyjne na terenie Polski, tak aby niejako każdy region posiadał takowy obóz. I dlatego oprócz największego w skali całego świata czyli obozu w Oświęcimiu w pobliżu ulokowano także obóz Kraków Płaszów. Dalej na wschód powstały obozy Lublin-Majdanek oraz obóz w Treblince. W centralno-zachodniej Polsce przygotowano obóz zagłady w Chełmnie. Najdalej wysuniętym na północ obozem był ten w Sztutowie, znajdujący się nad samym Morzem Bałtyckim.
To były prawdziwe przedsiębiorstwa zagłady, które pochłonęły ogromne ilości ludzkich istnień.
Getto żydowskie
Getto żydowskie to zamknięta żydowska dzielnica. Idea getta żydowskiego nie zrodziła się w trakcie II wojny światowej. To sami Żydzi, chcący przestrzegania prawa wśród swojego narodu chcieli odseparowania od innowierców. Jednak getta żydowskie już zawsze będą kojarzyły się w II wojną światową. Niemcy tworzyli w miastach dzielnice żydowskie, gdzie siłą osadzano mieszkańców Żydów, często te getta były niezwykle pilnie strzeżone, otoczone wysokim murem.
Podstawową zasadą w takim getcie był brak możliwości jego opuszczania. Trzeba było posiadać specjalne zezwolenia od władz niemieckich, samowolne opuszczenie groziło karą śmierci.
W kolejnych latach wojny, liczba osób w gettach żydowskich stale się zwiększała, co było problemem, co ułatwiało rozprzestrzenianie się chorób, zarazy.
Getta na terenie okupowanym przez Niemców zostały ostatecznie rozwiązanie w roku 1943, a ich mieszkańców przetransportowano do obozów zagłady gdzie na większość czekała śmierć. Po wojnie okazało się, że tworzenie gett było po prostu jednym z pierwszych etapów prowadzących do zgładzenia narodu Żydowskiego przez Niemców.
Warszawskie getto
Warszawskie getto to miejsce szczególne jeżeli mowa o gettach tworzonych przez niemiecką III Rzeszę. Wynikało to z takiego choćby faktu, że przed wojną na terenie Warszawy znajdowało się największe skupisko żydowskiej ludności w Europie. Dodatkowo niemiecki okupant po rozpoczęciu II wojny światowej rozpoczyna przesiedlenia żydowskiej ludność z całej Polski właśnie na teren Warszawy. Warszawskie getto zostało utworzone w 1940 roku. Na jego terenie mogli mieszkać tylko i wyłącznie Żydzi. Polacy którzy zamieszkiwali teren uznany jako getto żydowskie musieli poszukać sobie lokum poza jego terenem.
Do roku 1942 największym problemem getta warszawskiego była zbyt duża ilość osób na metr kwadratowy, co powodowało choroby, co powodowało głód. Rok 1942, a dokładniej lipiec, to rozpoczęcie likwidacji warszawskiego getta. Plan likwidacji zakładał wywóz Żydów do obozu w Treblince, zdołano wywieść około 300 tysięcy osób. W roku 1943, w getcie wybuchło powstanie, Żydzi stawiali opór Niemcom przez miesiąc czasu. Upadek powstania to również całkowita likwidacja getta warszawskiego.
Getto w Krakowie
Kraków był jednym z polskich miast, w których utworzone zostało getto żydowskie. Zanim jednak do tego doszło, zanim Niemcy wydali oficjalny dekret o utworzeniu getta, naród żydowski zamieszkujący Kraków czekały represje, śmieć czy deportacje.
Wznoszenie getta, a dokładniej jego murów, rozpoczęto w marcu 1941 roku. Niemcy dbali o to by teren getta był szczelny, by nie było możliwości przedostania się do „części aryjskiej”. Wszystko było mocno strzeżone przez niemiecką i polską policję. Dodatkowo okna w domach wychodzących na część aryjską Krakowa zostały zamurowane. Wyjście z getta bez odpowiednich dokumentów kończyło się karą śmierci. Jednak już wiosną 1942 Niemcy zaczęli wprowadzać swój kolejny szatański pomysł czyli wywozy mieszkańców getta do obozów zagłady. Dwa lata po powołaniu getta krakowskiego rozpoczęła się procedura jego likwidacji. Żydów zdolnych do pracy przewieziono do obozów pracy, niezdolnych do obozów zagłady. Dodatkowo w trakcie likwidacji getta zginęło około 2 tysięcy osób.
Powstanie Warszawskie – podział sił
Jakimi siłami dysponowali Polacy w Powstaniu Warszawskim, jaką wielkość miała Armia Niemiecka w tym konflikcie?
W dniu rozpoczęcia powstania siły polskie AK liczyły około 50 tysięcy żołnierzy. Dodatkowo w walkach mieli brać żołnierze w ramach Narodowych Sił Zbrojnych, stan liczebny do około 3000 żołnierzy, Armia Ludowa i Związek Walki Młodych – niecały tysiąc osób. Liczby te jednak mogą się różnić gdyż do końca nie wiadomo ilu cywilów należało do konkretnych organizacji, ile osób rzeczywiście wzięło udział w próbie oswobodzenia polskiej stolicy.
Siły niemieckie nie miały takiej liczebności jak polskie ale ich przewaga cechowała się choćby w posiadanej broni, używanej do walki wojennej. Statystyki mówią o okole 13 tysiącach żołnierzy gotowych do walki z Polakami. Liczono tutaj nie tylko formację Wehrmachtu ale również oddziały SS czy lotnictwo niemieckie. Dodatkowo trzeba brać pod uwagę formacje, które brały udział w odwrocie z ZSRR i które siłą rzeczy były zmuszone do przemarszu przez terytorium Polski
Cywile podczas Powstania Warszawskiego
W trakcie Powstania Warszawskiego ludność cywilna wycierpiała wiele z rąk Niemców. Niemcy nie mieli w trakcie trwania polskiego zrywu żadnych wątpliwości. Dokonywano licznych mordów, nie tylko na żołnierzach i jeńcach wojennych ale również na ludności cywilnej. Dla Niemców nie stanowiło problemy atakowanie obiektów cywilnych, jak i również dokonywanie licznych gwałtów.
Oprócz niemieckich oddziałów, w pacyfikacji Powstania Warszawskiego brały również Ukraińskie Bataliony SD. Niemcy nie cofali się przed najbardziej barbarzyńskim aktami, w walkach używali „żywych tarcz”, którymi byli złapani Polacy, w tym często dzieci i osoby starsze. Całość działań niemieckich po zdławieniu Powstania Warszawskiego dopełniło wypędzenie ludności, zatrzymanie jej w obozach utworzonych w podwarszawskich miejscowościach. Przed wycofaniem się armii niemieckiej ze stolicy Polski dokonano kompletnego jej zniszczenia.
Żniwo Powstania Warszawskiego
Straty jakie poniosła Polska w trakcie Powstania Warszawskiego były ogromne. To śmierć wielu mieszkańców stolicy, to zburzenie miasta, to późniejsze represje dokonywane przez Niemców. Już w trakcie pierwszych miesięcy walk w Warszawie życie straciło około 15 tysięcy żołnierzy. Ponad 20 tysięcy osób zostało rannych, do niewoli trafiło kolejnych kilkanaście tysięcy osób. Oczywiście do końca nie da się ustalić liczby ofiar. Już po zniszczeniu i opuszczeniu stolicy przez wojska niemieckie znajdowano liczne ciała, wiele z nich znajdowało się w kanałach. Także po wojnie trafiano na kolejne ofiary związane z walką powstańczą.
Kolejne straty jakie poniosła Warszawa to te związane ze zniszczeniami infrastruktury. Na rozkaz Hitlera, po spacyfikowaniu Warszawy, burzono zabudowania, tak aby dać przykład światu, co oznacza podniesienie ręki na naród niemiecki.
Oczywiście w trakcie działań powstańczych nie ucierpiała prawobrzeżna Warszawa gdyż w trakcie powstania warszawskiego, z warszawskiej Pragi, sytuację oglądali żołnierze Armii Radzieckiej, czekają aż pojedynek Polaków z Niemcami samoistnie wygaśnie
Bitwa pod Monte Cassino
Lądowanie Aliantów na Sycylii i zdobycie Włoch to kolejny etap wyzwalania Europy spod okupacji Niemiec. Żeby jednak przejść Włochy i zacząć natarcie na Niemcy należało zdobyć Monte Cassino. To niezwykle strategiczne miejsce dlatego Niemcy za wszelką cenę chcieli je utrzymać.
Od początku 1944 roku Monte Cassino próbowali odbić z rąk niemieckich między innymi Brytyjczycy, Hindusi czy Amerykanie, a nawet Nowozelandczycy. Obrona niemiecka jednak nie została złamana, a przez dwa miesiące walk liczba poległych wynosiła ponad 50 tysięcy. Ogromne straty również odnotowano w sprzęcie. Niemcy skutecznie niszczyli alianckie czołgi.
W maju 1944 do ofensywny na Monte Cassino przystąpili polscy żołnierze, wsparci jednostkami innych armii dnia 18 maja zdobyli Monte Cassino. To pozwoliło aliantom przełamać linię Gustawa i ruszyć dalej, na północ, aby wyzwalać kolejne tereny spod okupacji niemieckiej.
Jedna z najważniejszych bitw w II wojnie światowej z udziałem polskich żołnierzy.
Obrona Helu
Obrona Helu, mimo przeważających sił niemieckich trwała miesiąc. Niemcy zaatakowali Hel 1 września, a obrona dzielnie odpierała ataki najeźdźcy aż do 2 października. Był to atak totalny, z morza i powietrza, a już 12 września Hel został odcięty od reszty Polski. W trzecim tygodniu walk do zwiększenia siły rażenia niemieckiej armii włączono dwa pancerniki, to jednak nie pozwoliło na przełamanie obrony Helu. Dnia 30 września niemieckie wojska zdobyły wieś Chałupy, wszystkie jednostki na Półwyspie Helskim musiały wycofać się do Helu. 1 października, w sopockim Grand Hotelu Polacy podpisali akt kapitulacji, a niemieckie oddziały wkroczyły na Hel 2 października.
Niemcy nie mogli uwierzyć, że przez tyle dni polscy żołnierze odpierali zmasowane ataki niemieckie. Nie chcieli uwierzyć, że wszystko co zobaczyli na miejscu były jedynym uzbrojeniem polskich oddziałów. Tak długa obrona zasługiwała na uznanie
Bitwa pod Iłżą
Bitwą pod Iłżą została rozegrana w początkowej fazie Kampanii Wrześniowej, dokładnie 8-9 września. Armia Niemiecka rozpoczęła ofensywę na niekompletne jednostki polskiego wojska. Niestety, z uwagi na liczniejsze siły niemieckie, Polska stała na straconej pozycji. Od godzin porannych trwała ofensywa niemiecka, prowadzili ataki artyleryjskie, moździerzowe. Problemy komunikacyjne w szeregach polskich sprawiły, że batalion 51 pp nie otrzymał rozkazu do ataku, mimo iż był do tej akcji przewidziany. Problemy z transportem, brak możliwości dotarcia oddziałów we wcześniej wskazane miejsca sprawiły, że podjęto decyzję o rozpuszczeniu wojska. Rozproszona, zdziesiątkowana Armia Prusy po bitwie pod Iłżą została rozwiązania w dniu 9 września. Kto z żołnierzy walczących pod Iłżą zdołał wydostać się z pola walki, szukał możliwości wstąpienia do innych oddziałów.
Ostatnie lata wojny
Końcówka roku 1943 całkowicie obdarła Polaków z nadziei na to, że Alianci będą wyzwalać ziemie polskie. Stało się jasnym, że to Armia Czerwona będzie nieść wyzwolenie. Dodatkowo Stalin nie miał zamiaru rozmawiać z londyńskim rządem, wolał oddanych komunistów u władzy. Linia Curzona to kolejny coś czyli było pewne, że po zakończeniu działań wojennych, Polska utraci wschodnie tereny przedwojenne. Równocześnie w roku 1944 toczyły się w całym kraju walki z okupantem, zarówno radzieckim jak niemieckim. Wśród oficerów AK zaczęły pojawiać się pomysły wywołania powstania w stolicy, by pokazać światu, że naród Polski walczy, by pokazać światu, że nie można za polskimi plecami decydować o przyszłości narodu i kraju. Wyzwolenie Warszawy przez Polaków miało być również ważną kartą przetargową w rozmowach z Aliantami. Kiedy niemiecka armia dostawała coraz więcej ciosów, a równocześnie zbliżała się Armia Radziecka podjęto decyzję o wybuchu Powstania Warszawskiego. Datę ustalono na 1 sierpnia 1944, Godzina W – 17:00